Η Ακροδεξιά, ο Φασισμός, η Άκρα Αριστερά και οι Πολιτικές τους προεκτάσεις.

   Αναγιγνώσκοντας τις πολιτικές θέσεις της Άκρας Αριστεράς και της Άκρας Δεξιάς, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε, ότι συγκλίνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ένας νοήμων άνθρωπος, πολιτικά συνειδητοποιημένος, γνωρίζει όμως ότι η πολιτική άποψη που εκφράζεται από την Άκρα Δεξιά, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινή.

   Οι Ακροδεξιοί είναι υποκριτές. 

Υιοθετούν τις πολιτικές απόψεις της Αριστεράς, για δύο λόγους.

Α. Ο άνθρωπος από τη γέννησή του, θέλει να είναι ελεύθερος, προοδευτικός και Δημοκρατικός, ειδικά στην Ελλάδα, την Κοιτίδα της Δημοκρατίας. Έτσι όταν η Ακροδεξιά, στο πολιτικό πεδίο, φορά τον πολιτικό μανδύα της Αριστεράς, το κάνει ώστε να προσελκύσει τους πολιτικά σκεπτόμενους πολίτες.

Β. Οι Ακροδεξιές πρακτικές, δεν έχουν ένα πολιτικό υπόβαθρο. Η Ακροδεξιά δεν εκφράζει κάποιο Οικονομικοπολιτικό σύστημα διακυβέρνησης. Βασίζει την εξουσία της στον φόβο, χρησιμοποιώντας σαν αντίπαλο δέος τους Μετανάστες, ενεργοποιώντας  τις ρατσιστικές και ξενοφοβικές  άμυνες των Πολιτών. Η Ακροδεξιά, δεν υποστηρίζει κάποιο Οικονομικό Σύστημα διαδκυβέρνησεις, (Κομμουνιστικό, Σοσιαλιστικό, Καπιταλιστικό, Νεοφιλελεύθερο κλπ.)

   Ο χώρος της Άκρας Δεξιάς, φύση και θέση, συντηρητικός έρχεται να λειτουργήσει ως ανάχωμα και ταυτόχρονα ως εφαλτήριο της Φιλελεύθερης Δεξιάς προς τους Μικροαστούς.

   Οι Μικροαστοί, μέλη της Εργατικής Τάξης, με τα συμφέροντά τους να έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με αυτά της Νεοφιλελεύθερης  Αστικής Τάξης της Εργοδοσίας, έπρεπε να χειραγωγηθούν και να οδηγηθούν στην στήριξη των συμφερόντων των Αφεντικών τους και της Εργοδοσίας.

   Έτσι το Κατεστημένο της Συντήρησης, χρησιμοποιησε τον Ρατσισμό και τις Ακραίες Ρατσιστικές απόψεις, με στόχο τους Αλλοδαπούς, προκειμένου να προσελκύσει τις λαϊκές μάζες στο χώρο της Δεξιάς.

   Δεν είναι τυχαίο, ότι το 1990, ο Σαμαράς άνοιξε τα σύνορα της χώρας και εισέρευσαν στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, κυρίως Αλβανοί και υπήκοοι κρατών του Ανατολικού μπλοκ. Στόχος  τους ήταν η ενεργοποίηση της ξενοφοβίας και του Ρατσισμού στους Έλληνες οδηγώντας τους σιγά, σιγά στον απολίτικο χώρο της Άκρας Δεξιάς και μετά εντέχνως στη Ν.Δ.

   Από την άλλη, η Αριστερά και του ριζοσπαστικού χώρου,  θεωρεί ότι ο «εχθρός» έχει μονάχα Πολιτική και Οικονομική υπόσταση. Η Αριστερά θεωρεί ότι η Νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική είναι το ζήτημα τριβής  και πως οι πολιτικοί του Συντηρητισμού με τις διάφορες καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις (ανάμεσά τους και οι ακροδεξιοί, οι οποίοι λειτουργούν, ως μη πολιτικός, μοχλός πίεσης της Κοινωνίας) αποτελούν την τροχοπέδη στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

   Ωστόσο εξίσου προβληματική και ανάχωμα σε μια προοδευτική - πολυπολιτισμική ιδέα είναι η εντέχνως εμφυτευμένη νοοτροπία του λαού, η  ξενοφοβία, ο φόβος και το μίσος, για το «διαφορετικό», ο πουριτανισμός.

  Οι Πολιτικοί και η Πολιτική, της Μεταπολίτευσης, τώρα πια αποδεικνύεται, ότι είχαν αυτοκτονικές τάσεις, ασκώντας πολιτικές διαφθοράς, αδιαφάνειας και απαξίωσης γενικότερα του Πολιτικού Συστήματος, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν και Υπηρετούσαν.

    Εκ πρώτης όψεως, αυτό βλέπει ο μέσος πολίτης και ψηφοφόρος,  μα στην ουσία, αυτή η συνειδητή απαξίωση του ίδιου του Συστήματος από τον Εαυτό του, οδηγεί την Κοινωνία σε ατραπούς αναγνώρισης και αποδοχής της Καθεστωτικής πολιτικής, η οποία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απολιτική Κοινωνία και στον ολοκληρωτισμό.

    Σταδιακά η Κοινωνία αδρανοποιείται και μετατρέπεται σε αταξική, όπου τυπικά καταργούνται οι Κοινωνικοί διαχωρισμοί, αλλά στην ουσία μέσα από το αταξικό, αυτοί οι διαχωρισμοί ενισχύονται προς όφελος της άρχουσας τάξης.

   Στο αποκορύφωμα της η αταξική Κοινωνία, ενσωματώνει την πολιτική και την καθιστά  ως μη διαχωρισμένη διαδικασία στην κοινωνική σφαίρα, οδηγώντας τους Πολιτικούς στην ανεξέλεγκτη λειτουργίας τους, αφού ενώ θεωρητικά θα υπάρχει έλεγχος λειτουργίας και δράσεων, στην ουσία ο έλεγχος δεν θα εφαρμόζεται (Σας θυμίζει κάτι αυτό; Έχουμε περιπτώσεις σκανδάλων στην Ελλάδα, οι οποίες έμειναν ατιμώρητες « Χαρακτηριστικά σας θυμίζω: Τσουκάτος, Μαντέλης, Ρουσσόπουλος, Εφραίμ, Ζαχόπουλος κ.α.» 

Ο Τσοχατζόπουλος, θυσιάστηκε προσωρινά ως σύγχρονη Ιφιγένεια, ώστε να ξεπλύνει, επιφανειακά και προς χάρη των εκλογών του 2012, τις Αμαρτίες του παρελθόντος.

   Η όλη παραπάνω διαδικασία λειτουργίας μιας αταξικής Κοινωνίας,   κατ΄ ουσία σημαίνει ότι καταργούνται όλες οι λειτουργίες και η βασική λογική της Δημοκρατίας, η αυτό-οργάνωση, η αυτοδιαχείριση, η αυτοδιάθεση  και τελικά η ίδια η Δημοκρατία. 

Λυκούργος Μυτιληναίος