ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Κ.Κ.Ε.

Η Αλέκα Παπαρήγα και τα στελέχη του ΚΚΕ, κυνικά ομολογούν, ότι ζητούν την ψήφο του Ελληνικού λαού, μόνο και μόνο για βρίσκονται στην Αντιπολίτευση, να καρπώνονται τα οφέλη του Κοινοβουλευτισμού, ασκώντας μια ανέξοδη ρητορική αντίστασης στο Σύστημα και στο Κατεστημένο, χωρίς να έχουν σκοπό να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας και να εφαρμόσουν το Πρόγραμμά τους.

Αμέσως μετά τις Εκλογές τις 6ης Μαΐου 2012, δόθηκε η ευκαιρία στο ΚΚΕ, να συμπράξει με τις λοιπές Αριστερές δυνάμεις, σε ένα Κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο, σε μια άλλη προοπτική.

Αντί το ΚΚΕ όμως, να αδράξει την σπάνια αυτή ευκαιρία και να αποδείξει στους Έλληνες την αξία και την ικανότητα των στελεχών και της πολιτικής του, αρνήθηκε να κυβερνήσει παραμένοντας στον χώρο της Αντιπολίτευσης βγάζοντας άναρθρες κραυγές «αντίστασης», καταγγέλλοντας τη «βαρβαρότητα του συστήματος, με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα», που έχει προκληθεί από τις Μνημονιακές Πολιτικές των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, αρνούμενοι να συμμετέχουν σε μια Κυβέρνηση, η οποία θα ανατρέψει αυτές τις πρακτικές του Νεοφιλελευθερισμού.

Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την άρνησή της η Αλέκα Παπαρήγα, είπε: «αν μπαίναμε, αμέσως θα άλλαζε το κλίμα απέναντι στο κόμμα» (ακατανόητο!)

Στην ίδια συνέντευξη, η Παπαρήγα λέει: «δίνεται η ευκαιρία σε όσους θέλουν να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή -μετά και από την τραγελαφική εικόνα της εβδομάδας των εκλογών, όπου το κάθε κόμμα προσπαθούσε να χαϊδέψει αυτιά, να εμφανιστεί ως αγωνιστής διαπραγματευτής- να διορθωθεί η λαϊκή ψήφος ως προς την ενίσχυση του ΚΚΕ».

Αυτό ακριβώς, θέλει το ΚΚΕ, να κερδίζει ψήφους και ποσοστά, να βάζει περισσότερους Βουλευτές στη Βουλή και στη συνέχεια, να ζουν στη μακαριότητα και την βόλεψη της Αντιπολίτευσης: «Ο Βουλευτικός Μισθός να πέφτει και να κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα».

Ο Έλληνας όμως, δεν θέλει Κόμματα απορρόφησης των ψήφων δυσαρέσκειας, θέλει ουσιαστική παράθεση θέσεων και πολιτικών εφαρμογών.

Ας δούμε τώρα, τι μας προτείνει το ΚΚΕ για την αντιμετώπιση της Κρίσης.

"Η μάχη κρίνεται σε κάθε τόπο δουλειάς. Γύρω από κάθε τόπο δουλειάς και γραφείο, ιδιωτικό ή δημόσιο, πρέπει να συγκεντρωθεί η λαϊκή γειτονιά".

Η μάχη δίνεται στον τόπο δουλειάς, όταν έρχεται η ώρα να δοθεί στο Κοινοβούλιο κρύβονται.

«Στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο, εκεί βρίσκεται ο ταξικός αντίπαλος που πρέπει με τον ασταμάτητο πολιτικό αγώνα να ηττηθεί.»

Μιλούν για τον αντίπαλο, όταν όμως ήρθε η ώρα ο Αντίπαλος να ηττηθεί, τότε το ΚΚΕ έκανε πίσω.

«Ο αγώνας θα είναι συνεχής, με εναλλαγές μορφών πάλης, αλλά θα είναι εργατικός, λαϊκός και μόνο τέτοιος.»

Ο αγώνας θα είναι εργατικός, όχι όμως και Κοινοβουλευτικός.

«Από σήμερα, όλοι στο δρόμο, αυτές τις μέρες, κανείς μέσα στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια και αγανάκτηση. Μια ελπίδα υπάρχει, στην ταξική πάλη, στην κοινωνική συμμαχία», λέει το ΚΚΕ.»

Βασικά το λέει ξεκάθαρα, όλοι στο δρόμο, όχι στη Βουλή!

Να είμαστε μαχητικοί, να παλεύουμε το σύστημα και τους ταξικούς αντιπάλους, αλλά ως πότε;

Πότε επιτέλους το ΚΚΕ, θα βγάλει από το πολιτικό προσκήνιο το Κεφάλαιο και την Πλουτοκρατία;

Το ΚΚΕ, είχε την ευκαιρία να αναλάβει την εξουσία και να ανατρέψει τις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στην Χρεωκοπία, αρνείται όμως να αποδείξει στους Έλληνες ότι μπορεί, αρκούμενο στις κραυγές που προτρέπουν σε αγώνες, πάλη, διαμαρτυρίες.

Αγώνα, πάλη και διαμαρτυρία ζητούν οι Σύντροφοι του ΚΚΕ, αλλά πιο το όφελος, για το λαό, πιο το αποτέλεσμα για τη χώρα;

Όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα για την ανατροπή, το ΚΚΕ κρύφτηκε στο καβούκι του, αρνούμενο να συμβάλει ουσιαστικά στην αλλαγή σκηνικού στη χώρα.

Όταν ο Συριζα, ανέλαβε τη διερευνητική εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης και απευθύνθηκε στο ΚΚΕ, ο Περισσός απαρνήθηκε την συνάντηση, λέγοντας, πως δεν υπάρχει λόγος συνάντησης αφού όπως είναι γνωστό δεν υπάρχει σύγκλιση θέσεων και προγράμματος.

Η άρνηση αυτή θα του στοιχίσει και θα το οδηγήσει πάλι σε ποσοστά που θα αγγίζουν το όριο εισόδου στη Βουλή.