Ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Η ιδέα ότι το ευρώ έχει “αποτύχει” είναι επικίνδυνα αφελής. 

Το ευρώ κάνει ακριβώς ό,τι είχε προβλέψει και είχε σχεδιάσει ο δημιουργός του  και το πλουσιότατο 1% που το υιοθέτησε.

Ο δημιουργός του Ευρώ, είναι ο καθηγητής Ρόμπερτ Μάντελ, οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Σικάγο. 
Ο αρχιτέκτονας των “οικονομικών της προσφοράς” είναι τώρα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια

      Ο Μάντελ, όμως, είναι ένας Καναδο-αμερικανός που πρεσβεύει το ότι “κάνω ό,τι θέλω”, σκέφθηκε να δημιουργήσει, ένα «όπλο» που θα διέλυε τους κρατικούς κανόνες και τις εργασιακές ρυθμίσεις.

“Είναι πολύ δύσκολο να απολύεις εργάτες στην Ευρώπη”, έλεγε και η  απάντησή του  αυτό, ήταν η ιδέα της   δημιουργίας του €υρώ.

Το ενιαίο νόμισμα, θα λειτουργούσε,  όταν  οι κρίσεις θα έπλητταν τις οικονομίες των χωρών που του χρησιμοποιούσαν.

Να πως…

Αφαιρώντας τον έλεγχο του Εθνικού νομίσματος από τις Κυβερνήσεις, αυτές δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν "ακραίες" νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές για να βγάλουν μια χώρα από την ύφεση (δηλαδή δεν θα μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, όπως πετυχημένα γίνονταν μέχρι την ύπαρξη του Ευρώ).

“Το ευρώ τοποθετεί τη νομισματική πολιτική πέραν της εμβέλειας των πολιτικών”.

“Και χωρίς Εθνική Δημοσιονομική πολιτική, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουν οι χώρες θέσεις εργασίας, είναι η ανταγωνιστική μείωση των κανονισμών για τις επιχειρήσεις”.

(Σας θυμίζει κάτι αυτό;  Τρία χρόνια τώρα, με την Ελλάδα στο Μνημόνιο, οι Ευρωπαίοι μας μιλάνε μόνο για ανταγωνισμό και μείωση των μισθών και των δαπανών.)

Ο Μάντελ εστίαζε, στους εργασιακούς νόμους, στις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις και βεβαίως στους φόρους. Όλα αυτά θα σαρώνονταν με το ευρώ. Η δημοκρατία δεν θα αφηνόταν να παρεμβαίνει στην αγορά.

Όπως σημειώνει ένας άλλος νομπελίστας, ο Πολ Κρούγκμαν, η δημιουργία της Ευρωζώνης παραβίασε τον βασικό οικονομικό κανόνα που είναι γνωστός ως “βέλτιστη νομισματική ζώνη”.

Για τον Μάντελ, το ευρώ δεν αποσκοπούσε στο να καταστήσει την Ευρώπη μια ισχυρή, ενοποιημένη οικονομική μονάδα. Κυρίως είχε να κάνει με τον Ρέιγκαν και τη Θάτσερ.

“Ο Ρ. Ρέιγκαν δεν θα είχε εκλεγεί πρόεδρος χωρίς την επιρροή του Μάντελ”, έγραψε κάποτε ο Τζουντ Βανίσκι στη Wall Street Journal. Τα οικονομικά της προσφοράς στα οποία διακρίθηκε ο Μάντελ έγιναν ο θεωρητικός οδηγός για τα ρεϊγκανόμικς – ή όπως τα αποκαλούσε ο Τζορτζ Μπους “βουντού οικονομικά”: τη μαγική πίστη στα γιατροσόφια της ελεύθερης αγοράς που ενέπνευσαν και τις πολιτικές της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Ο Μάντελ εξηγεί,  ότι το ευρώ αποτελεί ένα τμήμα των ρεϊγκανόμικς:

“Η νομισματική πειθαρχία επιβάλλει τη δημοσιονομική πειθαρχία και στους πολιτικούς”.

Όταν εμφανίζονται κρίσεις, οι αφοπλισμένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν να κάνουν πολλά εκτός από το να καταργήσουν εξ ολοκλήρου τις κρατικές ρυθμίσεις, να ιδιωτικοποιήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις μαζικά, να μειώσουν τους φόρους και να στείλουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος στα αζήτητα.

Έτσι, βλέπουμε ότι ο (μη εκλεγμένος) Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι απαιτεί “μεταρρύθμιση” της εργατικής νομοθεσίας στην Ιταλία για να καταστήσει πιο εύκολο για τους εργοδότες, να απολύουν τους υδραυλικούς της Τοσκάνηςυπαλλήλους τους.

Ο Μάριο Ντράγκι (μη εκλεγμένος) επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καλεί για “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” και για συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων. Μιλούν για μια νεφελώδη θεωρία που λέει ότι η “εσωτερική υποτίμηση” σε κάθε χώρα θα τις κάνει όλες πιο ανταγωνιστικές.

Ο Μόντι και ο Ντράγκι δεν μπορούν να εξηγήσουν αξιόπιστα πώς μπορεί να κερδίσει κάποια χώρα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα , αν όλες οι χώρες στην Ευρώπη καθιστούν,  όλο και πιο φθηνό το εργατικό τους δυναμικό τους.

Όμως, δεν χρειάζεται να εξηγούν την πολιτική τους. Απλώς βάζουν τις αγορές να κάνουν τη δουλειά παίζοντας με τα ομόλογα κάθε χώρας.

Δηλαδή, όπως διαφαίνεται, η Νομισματική Ένωση είναι ένας ταξικός πόλεμος με άλλα όμως μέσα.

Η κρίση στην Ευρώπη και οι φλόγες στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει εκείνη τη θερμή λάμψη που ο φιλόσοφος -βασιλιάς των υποστηρικτών της προσφοράς, ο Τζόζεφ Σουμπέτερ, ονόμαζε “δημιουργική καταστροφή”.

Ο οπαδός του Σουμπέτερ και απολογητής της ελεύθερης αγοράς Τόμας Φρίντμαν πήγε στην Αθήνα για να δει το “πρόχειρο τέμενος” της καμένης τράπεζας όπου πέθαναν τρεις άνθρωποι μέσα στη φωτιά που προκλήθηκε από εμπρηστικές επιθέσεις κάποιων αναρχικών και άδραξε την ευκαιρία για να κάνει κατήχηση περί παγκοσμιοποίησης και της ελληνικής “ανευθυνότητας”.

Οι φλόγες, η μαζική ανεργία, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας θα φέρουν υποτίθεται αυτό που ο Φρίντμαν αποκαλεί “αναγέννηση” της Ελλάδας και τελικά όλης της Ευρωζώνης.

Το ευρώ, παιδί του Μάντελ, όχι μόνο δεν έχει αποτύχει, αντιθέτως έχει επιτύχει πιο πολύ από το πιο τρελό όνειρο του δημιουργού του.

ΠΗΓΗ   ΠΗΓΗ   ΠΗΓΗ   ΠΗΓΗ   ΠΗΓΗ  ΠΗΓΗ ΠΗΓΗ